บทความในใจส่งให้แม่

บทสรภัญญะ  

โดยอีสานพันทาง

มื้อนี้เขียนจดหมาย  

บอกความในจากใจถึงแม่

ลูกนี้โชคดีแท้ 

ได้มีแม่เป็นแบบความแกร่ง

ต้องฝ่าแรงเสียดทาน 

หาอาหารเลี้ยงดูลูก ๆ

ในมื้อที่แม่ทุกข์ 

อยากไปปลุกความสุขในใจ

ที่พอสิเฮ็ดได้ 

เมื่อลูกไกลตอบบุญแทนคุณ

ขอพรพระช่วยหนุน 

คอยค้ำจุนอย่าให้ภัยพาล 

มีความสุขความสำราญ 

แลชื่นบานทั้งกายใจ

คิดหวังประสงค์ใด 

ได้ทันใจตามที่ต้องการ…..

กดฟังสรภัญญะได้ที่ลิงก์ด้านล่าง

👉 ลิงก์ Podcast ความในใจส่งให้แม่ 👈

ก่อนอื่นปูต้องขอสวัสดีคุณแม่ทุกคนก่อนเลยนะคะ และสวัสดีคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ  บทความนี้ขอมอบพิเศษให้กับบรรดาคุณแม่ทุกท่านนะคะ  ตอนนี้เรายังอยู่ในช่วงเดือนสิงหาคม  ซึ่งก็ทราบกันดีว่าเดือนนี้เป็นเดือนของแม่  เรามีวันสำคัญอยู่หนึ่งวันคือวันแม่นั่นเองค่ะ  

วันแม่สำหรับปูสำคัญไหม  บอกได้อย่างไม่ขอคิดในฐานะเด็กบ้านนอกคอกนาเลยค่ะ  ว่าสำคัญมาก  เพราะนอกจากวันพิเศษแบบนี้  วันอื่น ๆ เด็กบ้านนอกอย่างปูแทบจะไม่เคยแสดงความรักให้แม่ได้เห็นได้สัมผัสเลย  ไม่ว่าจะเป็นการกอด  การหอมแก้มหรือแม้กระทั่งวิธีการบอกรัก  แม่หนูรักแม่นะ  อีแม่หนูฮักอีแม่เด้อ  ง่าย ๆ แบบนี้ก็ไม่เคยบอกไม่เคยทำ  อย่างน้อยก็วัยที่เริ่มจำความได้  มันน่าเสียดายมากเลยค่ะเมื่อนึกย้อนกลับไป

ชีวิตในช่วงวัยเด็กกับการได้ช่วยงานบ้านแม่  ไม่ว่าจะเป็นการหุงหาอาหาร  ตักน้ำบั่นฟืน  เลี้ยงควาย  ทำไร่ไถนา  ทำทุกอย่างที่แบ่งเบาภาระแม่ได้ไม่เคยบ่น  ไม่เคยเกียจคร้าน  โดยเฉพาะการได้ออกไปหาของกิน  นับตั้งแต่เก็บยอดผักยอดกระถินตามริมรั้วก็ดี  ผักขี้เหล็กตามลำห้วยหน้าบ้านก็ดี  หรือตามข้างวัดส่วนมากก็จะเสร็จเราหมด  หรือตระเวนหาหน่อไม้ก็ดี แม้กระทั่งเคยไปกั้นคันฝายเล็ก ๆ ที่ลำห้วยตรงที่มีน้ำแห้งขอดเพื่อสะปลา  ไปคนเดียวทำคนเดียวก็เคยมาแล้ว ไม่ได้อะไรติดมือกลับบ้านก็มี  รู้แค่ว่าวันนี้เราต้องออกบ้านหาอะไรสักอย่างเพื่อมาทำกับข้าว  ให้แม่ได้ใช้จ่ายน้อยที่สุด

(หมายเหตุ : การสะปลาคือการวิดน้ำให้แห้งเพื่อจะทำการจับปลา)

เวลาได้มาก็จะรีบบอกแม่ว่าวันนี้เราจะมีอะไรกินกัน  เราดีใจมีความสุขที่ได้ทำ  ไม่รู้ว่าแม่จะคิดยังไงเพราะไม่เคยถาม  แบบนี้เขาเรียกว่าการบอกรักแม่ได้ไหม  มาถึงตอนนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้  เพราะลึก ๆ แล้วยังให้ความสำคัญกับการแสดงออกหรือการได้บอกตรง ๆ ไปเลย  แต่ก็ยังไม่ได้ทำ  เพราะวิถีปฏิบัติของคนบ้านนอกจะไม่ค่อยแสดงออกเรื่องความรัก  จะบอกว่าไม่มีเวลาก็ไม่ใช่  มันเป็นความเคยชิน  จากรุ่นสู่รุ่นเป็นแบบนั้นเอง  จู่ ๆ เราจะไปกระโดดหอมแก้มนี่  ไม่ใครก็ใครจะหาว่าเราผีเข้ารึเปล่า  กินยาลืมเขย่าขวดไหม มีใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้ไหมคะ

นี่คือมุมมองและความรู้สึกของเด็กบ้านนอกคนนึง  ซึ่งเห็นว่าวันแม่นั้นสำคัญมาก  เพราะเป็นวันที่เราจะได้แสดงความรักกับแม่แบบไม่เคอะเขิน และก็ไม่ใช่แค่ที่ไทยเราเท่านั้นที่มีวันแม่  ที่อิตาลีเองก็มีวันแม่เช่นกันค่ะ ซึ่งตรงกับวันอาทิตย์ที่สองของเดือนพฤษภาคม  หรือเป็นวันแม่สากลนั่นเอง

การแสดงออกซึ่งความรักบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงวันสำคัญก็ได้   อันนี้เห็นด้วยมาก ๆ เลยค่ะ  แต่ในบางสังคมคำว่าไม่เคยชินก็ยังไม่เคยชินอยู่  ในฐานะลูก  ปูอยากจะเชิญชวนทุกคนที่ยังมีความรู้สึกเขินอายในการบอกรักแม่  ในการกอดแม่  มาบอกรักท่านหาเวลามากอดท่านกันค่ะ  เชื่อเถอะว่าการกระทำนี้จะเป็นของขวัญล้ำค่าอีกสิ่งหนึ่งที่เราจะมอบให้แม่ผู้เป็นที่รักของเราได้  กี่ปีมาแล้วที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน  และอีกแค่กี่ปีที่เรายังมีโอกาสได้ทำแบบนี้อยู่กับคนที่เรารัก

  

เหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแม่แล้ว  ให้โอกาสตัวเองได้บอกรักได้กอดคนที่เรารักกันนะคะ จะเป็นแม่ เป็นยาย เป็นป้าหรือน้าก็ดีที่เลี้ยงดูเรามาด้วยความรัก  เราไม่ต้องให้ใครเริ่มก่อนหรอกค่ะ  ความรักความปรารถนาดีไม่ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อนมันก็ดีงามเสมอค่ะ

เป็นกำลังให้บรรดาคุณแม่และคุณลูกทุกท่านนะคะ  ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงมีเวลาและโอกาสได้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ  และก็ขอขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านที่สละเวลามาอ่านบทความความในใจเรื่องแม่ของอีสานพันทางค่ะ  แล้วพบกันใหม่ในบทความภาคต่อจากบทความนี้นะคะ

ลิงก์บทความภาคต่อ  

👉 จดหมายจากแม่ 👈

(ภาพประกอบทั้งหมดจาก Pixabay)

ติดตามผลงานอื่น ๆ ของปูได้ตามรายละเอียดด้านล่างนี้คะ

📱 ช่องทางการติดต่อ 📲

Line: Siriwanna9

Facebook: Siriwanna W. Pavese

📑 ติดตามผลงานได้ที่ 📑

📝Blockdit 📝

• อีสานพันทาง

• Diary On Tour

📷 YouTube 📷

• ช่อง: อีสานพันทาง

• ช่อง: Diary On Tour